Na arenie międzynarodowej otwierają się nowe, potencjalnie niekorzystne dla nas okienka koniunktury geopolitycznej. Polska nie jest na nie gotowa. Przez ponad trzydzieści lat układ magdalenkowy nie był zainteresowany reformowaniem kraju w taki sposób, by z czasem słabsze państwa Europy Środkowo-Wschodniej orientowały się na nas, widząc w nas patrona. Zawierzyliśmy nasz los i naszą przyszłość różnym instytucjom ponadnarodowym. Abdykowaliśmy z prowadzenia niezależnej polityki zagranicznej, choćby w skali regionalnej, zwłaszcza na wschodzie. Teraz zbieramy tego zgniłe owoce.
Na półmetku drugiej kadencji Prawa i Sprawiedliwości bilans rządów tej ekipy jest równie smutny, co poprzedników. Przez tych sześć lat można było przeprowadzić choćby jedną, dwie gruntowne reformy w najważniejszych obszarach funkcjonowania państwa (finanse publiczne, emerytury, ochrona zdrowia, podatki, szkolnictwo, wojskowość, sądownictwo). Nie zrobiono nic. Problemy w tych obszarach nie tylko nie zostały rozwiązane, ale piętrzą się. Dryfujemy.
Zasadnicze pytanie, jakie musimy sobie dziś zadać, to pytanie o to, kim jesteśmy. Jeśli Polska to państwo sezonowe, które nie jest w stanie funkcjonować bez patrona, to dajmy sobie spokój i chodźmy na piwo. Jeśli zaś chcemy być państwem podmiotowym, które może funkcjonować bez patrona, to najwyższa pora na zdecydowane działania. Jest bardzo późno. Kończy nam się czas…
- Kończy nam się czas, by odzyskać uniwersytety; by nie zatruwały młodych ludzi marksistowskim jadem; by nie były wylęgarnią antykultury; by stały się kuźnią propolskich elit.
- Kończy nam się czas, by naprawić polską szkołę; by rozprawić się z niechętnym zmianom, zabetonowanym związkom zawodowym; by przestać produkować funkcjonalnych analfabetów.
- Kończy nam się czas, by zreorganizować i zmodernizować Siły Zbrojne RP i przygotować je na wyzwania jakże niedalekiej przyszłości. Tuż za miedzą czyha głodny rosyjski niedźwiedź ze 100 milionami biedujących obywateli, uzbrojony po zęby i bez żadnej kontroli społeczeństwa nad tym, co wymyśli i zrealizuje.
- Kończy nam się czas, by zejść ze ścieżki socjalizmu i etatyzmu, a wejść na ścieżkę promowania etosu pracy oraz uwalniania kreatywności i przedsiębiorczości Polaków.
- Kończy nam się czas, by gruntownie zreformować system podatkowy, ograniczyć aparat biurokratyczny oraz zlikwidować zbędne przepisy i utrudnienia w życiu gospodarczym. Idziemy w zupełnie przeciwnym kierunku.
- Kończy nam się czas, by naprawić finanse publiczne. Pudrujemy trupa kosmetycznymi zmianami tu i ówdzie. Przelewamy pieniądze z kieszeni do kieszeni. Drukujemy bez opamiętania. Żyjemy na koszt przyszłych pokoleń.
- Kończy nam się czas, by oczyścić stajnię Augiasza zwaną polskim wymiarem sprawiedliwości.
- Kończy nam się czas, by ocalić polską energetykę. Idziemy w przeciwnym kierunku, zwiedzeni dogmatami religii klimatycznej.
- Kończy nam się czas, by uchronić Polskę przed katastrofą demograficzną. Jeśli nie zabije nas wróg, to sami wymrzemy.
Nie tracę nadziei, ale jestem też realistą. Prawdopodobnie nie zdążymy. Utracimy resztki sprawczości i staniemy się prowincją unijnego superpaństwa albo zostaniemy stłamszeni w ten czy inny sposób przez rosyjskiego niedźwiedzia. Być może, jak to miało miejsce w naszej historii, pozwolą nam w pewnych ramach gospodarować masą upadłościową niegdyś zwaną Rzeczpospolitą.
Źródła zdjęć: https://activated-europe.com/the-sand-clock/
Polub bloga na Facebooku: Polityczny Bączek
Zostaw komentarz