Prawda to zgodność opisu z rzeczywistością. Gdy te rzeczy się rozmijają, na przykład w debacie publicznej na dany temat, wówczas mamy do czynienia z habermasowskim dyskursem. Jak go rozpoznać? Oto jego najważniejsze cechy:
– „siła przekonywania” zamiast prawdy obiektywnej;
– odrzucenie racjonalności, czyli logicznego myślenia przyczynowo-skutkowego;
– odrzucenie doświadczenia i historii jako źródeł obiektywnej wiedzy;
– ignorowanie rzeczywistości (wypracowanie akceptowalnej prawdy w wyniku ścierania się poglądów, a nie ich konfrontacji z rzeczywistością);
– odwoływanie się do argumentów emocjonalnych;
– pozyskiwanie sympatii większości, a nie dążenie do prawdy;
– teoria „prawdy uzgodnionej”, czyli tzw. konsensusu (tzn. każdy ma swoją, równorzędną „prawdę”, a ostateczną „prawdą” jest ta wypracowana w drodze porozumienia stron).
Źródła zdjęć:
1. Die Zeit
Polub bloga na Facebooku:
http://www.facebook.com/thespinningtopblog
Zobacz też: Faszyzm według Theodora Adorno
Świetny blog. Bardzo podobają mi się tutaj materiały. Są tak krótkie, tak treściwe i tak wiele wyjaśniają, że to naprawdę rzadko spotykana rzecz. Mam pytanie, czy istnieje możliwość subskrypcji albo otrzymywania powiadomień o nowych wpisach bez wykorzystywania mediów społecznościowych? Newsletter, RSS czy coś podobnego? Byłbym wdzięczny za odpowiedź. Czekam na kolejne wpisy i pozdrawiam.